Εργατική νομοθεσία, Εργοδοτική αυθαιρεσία. Διαρκής αγώνας καταπολέμησης της ασυδοσίας και υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Η Ομοσπονδία μας με όπλα της την ενότητα και αλληλεγγύη των εργαζομένων σε ένα διαρκή αγώνα στέκεται όρθια δίπλα στα σωματεία μέλη της αφήνοντας απ'έξω τον εργοδοτικόκυβερνητικό συνδικαλισμό.Στοχεύουμε σε μία καλύτερη κοινωνία απαλαγμένη απο κάθε μορφής εκμετάλευσης ανθρώπου απο άνθρωπο.
ΕΛΑΤΕ να το πετύχουμε μαζί.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
15 comments:
Χτές στο ε.κ.θ. είχε μια πολύ ωραία παρουσίαση - επανέκδοση - του βιβλίου του Σκληρού "Το κοινωνικόν μας ζήτημα". Η οργάνωση της όλης ιδέας ήταν τοου Ταγματζίδη Όμηρου με την συμμετοχή αξιόλογων ομιλητών (Φίλια Αγάπη, Τρεμόπουλο Μιχάλη, Άρη Στυλιανού) με τον συντονισμό του Θεόφιλου Σιχλετίδη.Μια πραγματικά αξιέπαινη προσπάθεια που προκάλεσε προβληματισμό και συζήτηση για το σημερινό κοινωνικό μας ζήτημα. Μπράβο και ελπίζω να συνεχιστεί αυτό το φρέσκο αεράκι που άρχισε να φυσάει στην πόλη μας.
Γεια σας παιδια.καλα μου ακουγονται ολα αυτα που λετε αλλα εγω βλεπω οτι σημερα αν πας να βρεις μια δουλεια η θα σε τρεχει το αφεντικο σου η δεν θα σε πληρωνει η θα κανεις μια δουλεια που δεν θα σου κολλανε το ενσημο (σερβιτοροι και μπαρμαν). Εκτως και αν εχεις κανενα βισμα και σε βολεψει στο δημοσιο οποτε ολα μια χαρα.Καλα θα ηταν να ηταν αλλιως τα πργματα αλλα δυστυχως δεν ζουμε στην Ολλανδια
E οχι ρε φιλε! Αν γινεται και ετσι που τα λες δεν θα αλλαξει ποτε και τιποτα προς το καλυτερο οσο αφορα τις δουλειες τουλαχιστον σ'αυτην τη χωρα! Ενταξει τον δρομο που λες τον ξερουμε αλλα δεν γινεται να περμενουμε ποτε θα βρουμε κανα βισμα...Εξ αλλου κι αν οργανωθουμε σε κανα σωματειο τι εχουμε να χασουμε? Αφου ετσι οπως τα λες στην αρχη ειναι... (για σενα με τα τεσσαρια το λεω) Οποτε "ψαξ'την" κι αλλιως!
ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ.
Οι εποχές έχουν αλλάξει ανεπιστρεπτί. Και όσοι δεν το έχουν καταλάβει θα αποδειχθούν γρήγορα εκτός τόπου και χρόνου. Γιατί στην εποχή του κέρδους, όλα, όλοι έχουν μια τιμή και τίποτα δεν είναι σίγουρο μέχρι να κοστολογηθεί. Εποχή συγχωνεύσεων, εξαγορών. Με λίγα λόγια το μεγάλο ψάρι τρωει το μικρό.
Και τώρα περισσότερο παρά ποτέ. Σε όλους τους τομείς του εμπορίου, της τεχνολογίας, της ζωής. Πάντοτε έτσι ήταν, αλλά τουλάχιστον κάποτε τηρούσαμε και τα προσχήματα. Γιατί τώρα όλα γίνονται τόσο απροκάλυπτα, τόσο ασυνείδητα, που όσοι δεν έχουν ακόμα εξαγοραστεί, εξοργίζονται.
Μήπως οι πολυεθνικές εταιρείες κάθε είδους (κυρίως αμερικάνικες), δεν είναι τις περισσότερες φορές, αποτελέσματα συγχωνεύσεων άλλων μικρότερων τοπικής κλίμακας εταιρειών? Το μπακάλικο, η Δέλτα της γειτονιάς σας υπάρχουν ακόμη? Η εταιρία που κάποτε δώσατε τον ιδρώτα σας υφίσταται? Οι Ελληνικές βιομηχανίες συνεχίζουν και είναι Ελληνικές, ή μήπως κάτω από την επωνυμία, βρίσκεται κάποιος ξένος κολοσσός που αύριο μεθαύριο θα αποφασίσει να μεταφέρει την έδρα στα Καρπάθια όρη, εκεί που τα εργατικά είναι φθηνά?
Τι απέμεινε από τους όρους, τις συνθήκες και τα δεδομένα που υπήρχαν στην εποχή των πατεράδων μας ή ακόμη χειρότερα των παππούδων μας? Πόσο μακρινή μοιάζει αυτή η εποχή, με την σημερινή όπου κανείς δεν ξέρει που πραγματικά δουλεύει, ικανοποιώντας ποια συμφέροντα, με ποιο αβέβαιο μέλλον...
Μοιραία όλα τα πράγματα ακολουθούν τον κανόνα. Και κάτι ρομαντικές ιδέες, παρασύρονται μαζί με συμπαθητικούς εμπόρους και τα μαγαζάκια της γειτονιάς εξαγοράζονται με τον ρυθμό που οι μονοκατοικίες έγιναν πολυκατοικίες. Το τίμημα της ανάπτυξης...
Έμειναν κάτι ρομαντικοί και ευαίσθητοι που η σύγχρονη εποχή αποκαλεί οπισθοδρομικούς και αρτηριοσκληρωτικούς να διαμαρτύρονται που η Ελληνική βιομηχανία έγινε Αμερικάνικη και η Δέλτα της γειτονιάς, γαλακτοβιομηχανία περιωπής. Ακόμη δεν είδαμε τίποτα. Όσο αυξάνουν οι δείκτες της ανεργίας κάτι αρχίζει να γίνεται αντιληπτό, γιατί τα εργασιακά δικαιώματα, οι συλλογικές συμβάσεις και η κοινωνική ασφάλιση είναι κομμάτι της εξαγοράς και αυτά.
Καταντήσαμε ένας αριθμός. Το employee number. Είμαι ο 12345. Να μείνω? Να φύγω? Και η ιστορία μόλις άρχισε. Αφού πουλήσαμε πρώτα την γη μας ως Έλληνες (υπάρχει Έλληνας στην Σαντορίνη?) τώρα πουλάμε και τα κορμιά μας, το μυαλό μας, την ψυχή μας.
Τι μας απομένει τελικά να πουλήσουμε? Και τι αξία έχει? Και εάν έχει γιατί δεν μας το αγόρασαν ήδη?
ΑΝΔΡΕΑΣ Η
'Εχεις απόλυτο δίκαιο ΑΝΔΡΕΑ εδώ στα Τρίκαλα που μένω μια βιομηχανία είχε και αυτή πήγε Ρουμανία.
Κώστας από Κατερίνη.
Σοφά λόγια Ανδρέα και την ψυχή μας θα αγοράσουν σε λίγο.
Οι πολυεθνικές δρουν πολύ συχνά ενάντια στις ηθικές αξίες.Οι μεγάλες γνωστές φίρμες προϊόντων προμηθεύονται το μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων τους, από χώρες φθηνών εργατικών χεριών. θα μπορούσε βέβαια κανείς να υποστηρίξει ότι με τις επενδύσεις τους σ' αυτές τις χώρες εξασφαλίζουν θέσεις εργασίας και έτσι βοηθούν στην ανάπτυξη αυτών των χωρών. Στην πραγματικότητα όμως οι μισθοί και τα ημερομίσθια που προσφέρουν βρίσκονται σχεδόν κάτω απ' τις κατώτατες αμοιβές στις αντίστοιχες χώρες. Και βέβαια οι κατώτατες αμοιβές εκεί δεν μετριούνται με βάση τις βασικές ανάγκες του πληθυσμού σε διατροφή, εκπαίδευση, υγεία - ασφάλεια - σύνταξη, όπως συμβαίνει στις χώρες τις Δύσης, αλλά σύμφωνα με τις επιταγές της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Κατ΄ αρχήν "μπήκα" στηνιστιοσελίδα σας και εντυπωσιάστηκα απο την οργάνωση που έχετε, μακάρι να υπήρχαν και άλλα τέτοια σωματεία.
Τώρα όσον αφορά τιςΠανίσχυρες πολυεθνικές "βιοτεχνολογικές εταιρείες " χρησιμοποιούν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και προσπαθούν να επιβάλουν την παγκοσμιοποίηση στο εμπόριο των Γ.Τ.Ο για να ελέγχουν τη ζωή απλών ανθρώπων.
ΜΙΑ ΣΗΜΑΔΙΑΚΗ ΜΕΡΑ
Σημερα Σάββατο 10/11/2007 στο αθλητικό μουσείο της Θεσσαλονίκης το σωματείο μας γιορτάζει τα 25 χρόνια αγώνων και διεκδικήσεων για τους εργαζομένους στα εμφιαλωμένα ποτά.Μια διαδρομή ΟΧΙ στρωμένη με ροδοπέταλα αλλα μέσα απο απεργίες και πορείες.
Εγώ μέσα απο αυτή την στήλη θέλω να ευχηθώ στο σωματείο να τα ΧΙΛΙΑΣΕΙ.
ΑΝΔΡΕΑΣ Η
¨"ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ"
ΣΤΑΘΗΣ
XRONIA POLLA.ENAS AGVNISTHS ERGATIS.
Κάθε μέρα γίνεται και ένα ακόμη βήμα. Το ρυάκι έγινε χείμαρρος και σύντομα ποτάμι και όσοι αντισταθούν στον ρου του, θα είναι σαν να αντιστέκονται στον ρου της ιστορίας. Θα παρασυρθούν, θα χαθούν, θα ηττηθούν. Αν δεν είσαι μέρος της λύσης είσαι μέρος του προβλήματος και όσοι δεν ακούν τις φωνές που αυξάνονται δραματικά μέρα με την μέρα, θα καταλήξουν ουραγοί.
Ο κόκκινος Μάης του 68, ήταν ίσως ένα από τα τελευταία – αν όχι το τελευταίο – κίνημα κατά της τρέχουσας (εκείνης της εποχής) κατάστασης. Το κόκκινο παραπέμπει στο αριστερό, αλλά στην ουσία δεν ήταν τέτοιο. Μπορεί τα ιδανικά να προέρχονταν από τον αριστερό χώρο, αλλά ήταν μαζικό κίνημα. Και ότι μαζικό δεν μπορεί να είναι κομματικό, με την στενή έννοια του όρου.
Από τότε πέρασαν περίπου 30 χρόνια. Η Γαλλία με την πιο γνήσια και αυθεντική δημοκρατία της σύγχρονης εποχής, διεκδικεί και πάλι τα πρωτεία στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων του σύγχρονου ανθρώπου. Τα κοινωνικά κεκτημένα που χάθηκαν τόσο γρήγορα (αν και κατακτήθηκαν μετά από πολλά-πολλά χρόνια), η υγεία, η παιδεία και κύρια το δικαίωμα στην εργασία και στην διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο για τις γενιές που έρχονται, δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα.
Όπου και εάν ανήκεις, κάποια στιγμή, έρχεται η λεπτή διαχωριστική γραμμή και είτε την πατάς και πεθαίνεις, είτε πισωγυρνάς και επαναστατείς για να μην την διαβείς ποτέ ξανά. Η Ευρώπη των ονείρων μας είναι βέβαια ακόμη μακριά, αλλά οι Ευρωπαίοι είναι τόσο κοντά στο πιο επαναστατικό κίνημα της σύγχρονης εποχής και ποιός θα τους σταματήσει...
Σήμερα είναι η Γαλλία, αύριο δεν θα μπορεί κανείς να αναζητήσει καν λαό αμέτοχο, αδιάφορο, βολεμένο. Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και όποιος δεν το καταλάβει έγκαιρα θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες και θα είναι μεγάλες. Όσοι βρίσκονται πίσω από τα φοιτητικά τους γραφεία στην ΔΑΠ, στην Πανσπουδαστική, στη ΠΑΣΠ και οπουδήποτε, καλούνται έστω και την ύστατη ώρα να συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα των στιγμών και να παίξουν επιτέλους τον ρόλο τους. Ας συνεισφέρουν επιτέλους κάτι χρήσιμο στην νεολαία της χώρας για να μην βρεθούμε και ουραγοί στο σύγχρονο κίνημα. Αντί να μετρούν φασόλια, ας μετρήσουν λουλούδια.
Δεν γνωρίζω εάν τώρα είναι η πιο μεγάλη ώρα. Η αρχή όμως είναι σίγουρα. Δεν ξέρω πως θα ονομασθεί, δεν ξέρω που θα καταλήξει. Τα λόγια όμως στερεύουν σιγά-σιγά και αύριο όλοι θα λογοδοτήσουν με έργα. Η επανάσταση θα ξεσπάσει και δεν θα έχει εκεί ούτε δικαιολογίες, ούτε υποσχέσεις για το λαμπρό μέλλον που ποτέ δεν έρχεται.
Η ώρα έρχεται. Σταματήστε να φωνάζετε και αφουγκραστείτε τους γύρω σας. Καλώς να ορίσει.
ΑΝΔΡΕΑΣ
Συγχαρητήρια που ασχολείστε με ζητήματα που αγγίζουν όλους και κουράγιο με τους δικαστικούς αγώνες.
Υ.Γ. Υπαρχει ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα και η κοινωνία άν όλοι κάνουμε κάτι
sgfhsdgh
Post a Comment